2000-2009 Świątynie dawnej i obecnej Polski – świątynie łączące narody

Spis treści

Opis projektu

”ŚWIĄTYNIE ŁĄCZĄCE NARODY”

Wystawa ukazuje tradycje polskiej tolerancji religijnej, wielokulturowość Polski i chrześcijańskie korzenie polskiej kultury narodowej. Dokumentuje źródła tożsamości kulturowej Europy. Ukazuje zgodne współistnienie różnych narodów, religii i wyznań w historycznych granicach Polski, prezentuje także ich wkład w tworzenie bogactwa polskiej kultury.

Ekspozycja składa się z 80 kolorowych plansz o wymiarach 100 x 70 cm. Na planszach przedstawione są fotografie świątyń różnych religii i wyznań, z krótkim syntetycznym opisem w języku polskim, angielskim oraz języku właściwym dla kraju ekspozycji. Elementem scenograficznym są 3 kopie witraży Józefa Mehoffera 3,5 metrowej wysokości. Wystawa jest montowana na specjalnym wolnostojącym stelażu, umożliwiającym dowolną aranżację przestrzeni ekspozycyjnej.

Wielokrotne ekspozycje wystawy, w Anglii, Francji, Niemczech, Hiszpanii, Szwecji, Norwegii, Danii, na Ukrainie i w USA potwierdziły jej przydatność w promocji naszego kraju i integracji środowisk polonijnych za granicą.

Prezentacje wystawy wielokrotnie uświetniały obchody wielu uroczystości w kraju i polskich świąt narodowych za granicą. Ekspozycje „Świątyń” często były oceniane jako najciekawsze wydarzenie wielu działań kulturalnych promujących Polskę.

W roku 2000 wystawa eksponowana była w gmachu Sejmu RP. O uniwersalności ekspozycji świadczy jej świetne przyjęcie podczas prezentacji w USA (muzea, kościoły, imprezy masowe), w Polsce (muzea, gmachy użyteczności publicznej, centra handlowe) i ostatnio na Ukrainie (muzea, uczelnie, biblioteki uniwersyteckie).

Jesienią 2009 r. Fundacja NIKE była organizatorem ekspozycji wystawy na Ukrainie (Lwów, Kijów, Odessa), której celem była promocja Polski, ukierunkowana głównie na środowiska młodzieży ukraińskiej (studenci), środowiska naukowe oraz polonię ukraińską.

Ekspozycje zorganizowane zostały przy wsparciu finansowym Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP na terenie bibliotek naukowych: Lwowskiego Narodowego Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie, Narodowego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki w Kijowie. W Odessie wystawa zaprezentowana została w Odeskim Muzeum Literatury.

Dzięki takiej lokalizacji, wystawa cieszyła się dużą oglądalnością. Bezpośrednio wystawę obejrzało ok. 21.000 osób, zaś za pośrednictwem telewizji ukraińskiej przekaz o wystawie dotarł do milionów widzów.

We Lwowie oraz w Kijowie wystawa stała się wydarzeniem gromadzącym licznych przedstawicieli miejscowych władz, dyplomatów, reprezentantów świata kultury i sztuki, duchowieństwa oraz liczne media ukraińskie (TV, Radio, prasa). Wernisaż wystawy w Odessie rejestrowany był przez 6 czołowych ukraińskich stacji telewizyjnych, co przez Polski Konsulat Generalny w Odessie uznane zostało za rzadko spotykany ewenement.

Ukraińskie ekspozycje wystawy uzyskały znakomity efekt promujący Polskę, co zostało potwierdzone w raportach opiniach polskich placówek dyplomatycznych (Ambasada RP w Kijowie, Konsulaty Generalne RP we Lwowie i Odessie). Sukces promocyjny, edukacyjny i medialny zaowocował licznymi zaproszeniami i prośbami ze strony środowisk polonijnych o kontynuację ekspozycji w latach następnych zarówno na Ukrainie (Charków, Donieck, Berdiańsk, Krym) jak i na terenie Federacji Rosyjskiej (Moskwa, Irkuck, Tiumen, Krasnojarsk, Ułan Ude).